Bu kez hayatımdaki en değerli kişi için harcayacağım cümlelerimi. Aslında bu bağı anlatacak ne bir kelime var ne de bir hece. Denir ya hani, bu çok farklı bir alfabe!
Bitti dediğiniz anda, gücünüz tükendiği zamanlarda, heyecanınızı paylaşacağınız durumlarda, tek bir kucak yetiyor insana, 'abla' !
Yeri geliyor, onunla yaramazlık yapıyorsunuz. Yeri geliyor hemen onun arkasına sığınıyorsunuz. Arkadaş da oluyor anne de. O sizin her şeyiniz oluyor. Öyle bir bağ oluşmuş ki yıllar önce aranızda, kopmuyor, kopamıyor. Aynı anda yanıyor canınız, aynı anda gülüyor yüzünüz. Birinizin gözlerinden akarken yaşlar ardı ardına, diğeriniz de içine ağlıyor aynı anda. Biriniz kahkaha attığı anda, diğeriniz de gülümsüyor onun mutluluğuna. Çoğu zaman nazınız ona geçiyor. Kıyamadığını adınız gibi biliyorsunuz çünkü. Doğruyu da yanlışı da ondan öğreniyorsunuz, izinden gideceğiniz insan o oluyor.
Bakın, gördünüz mü? Ne desek boş geliyor, ne anlatsak az kalıyor.
Abla! Varlığına defalarca şükürler olsun. Hayatımın her anında yanımda ol, hayatının her anında yanında olacağımdan emin ol. Güldüğünde saçtığın ışıklar sönmesin.
Sen, benim hikayemin en büyük kahramanısın.
Sen, benim kalbimin en baş köşesindesin.
Sen, gözümü kapatıp sırtımı yaslayacağım belki de tek kişisin.
Sen, bu hayatta benim her şeyim oldun.
Ve sen!
Sen, iyi ki doğdun!
