GÜNEŞ DEĞİL MEHMETÇİK DOĞUYOR GÖKYÜZÜNDE..

      Bir keresinde, Çanakkale Zaferi'nde şehit düşen askerlerimiz için almıştım kağıdı kalemi elime. Seslenebildiğim kadarına seslenmiştim "Unutmadık!" diye. O zaman biraz hüzünlü aksa da kelimelerim, gururla süslenmişti cümlelerim. 
      Peki ya şimdi? Hangi süslü cümle dindirir anaların gözyaşlarını? Hangi 'vatan sağ olsun' tekrardan sağ eder gencecik canları? İşte bu yüzden, elimizden hiçbir şey gelmediğindendir kağıdı kalemi tekrardan elime alışım..
      Vatan uğruna ortaya konulmuş canlar.. Arkasında yaşlı gözler bırakan kınalı kuzular.. Ahmetler, Osmanlar, Veliler, İlkerler.. Vatan için gözünü bile kırpmadan mermiyle çarpışan yiğitler..
      Kimimiz bağırıp çağırarak kusuyor içindeki öfkeyi, kimimiz gözyaşlarıyla akıtıyor nefretini.. Hepimizin kalbinden akan yaşlar var biliyorum. O denizin masmavi sularında Mehmetçiğin akıttığı kan kırmızısını görebiliyoruz hepimiz. Vatanı uğruna can vermiş yiğitlerimizin sessizliğinin sesini duyabiliyoruz..
      Kimi aile yavrularının hasretle yazdığı mektuptan önce alıyor şehit haberini. Kimisi ise dualarla bekliyor göz bebeğinin güzel haberlerini. Ateş o ocaklara düşüyor, hepimizin yüreği yanıyor. 
      Demiştim ya bazen daha fazla yazamıyorum diye. İşte artan şehit haberleriyle bir bir eksiliyor kelimelerim, yetersiz kalıyor cümlelerim. Dilerim bundan sonraki haberler, her evde yanan ateşe su serper.. 
      Doğan şey Mehmetçik'ti ya hani. Biz el ele aydınlığa çıkmasını biliriz, yeter ki canlar sağ olsun.. Artık tüm dileklerimiz, tüm dualarımız bunun için olsun.



      Şehitlerimize Allah'tan rahmet, geride bıraktıklarına sabır dileklerimle..